Willem van Oranje

Willem van Oranje werd geboren in een adellijke Duitse familie - de Nassaus. Toen hij elf jaar was, erfde hij het prinsdom Orange en kwam hij aan het hof van Koning Karel V. Hij was zo populair bij de koning dat deze bij zijn aftreden leunde op Willems schouder. Tegen zijn zoon en opvolger Filips II zei de koning: ‘Houd deze jongeman in ere, hij kan je waardevolste raadgever en steun zijn'. Niemand vermoedde toen dat Willem en Filips aartsvijanden zouden worden...

Na verloop van tijd benoemde Filips II Willem van Oranje tot stadhouder van Holland, Zeeland en Utrecht. Met het stijgen op de maatschappelijke ladder steeg echter ook Willems aversie tegen Filips II. De koning wilde namelijk met geweld één grote Europese staat maken, met het rooms-katholicisme als enige godsdienst. Willem daarentegen streed voor vrijheid van geloofsbeleving.

De protestanten in de Lage Landen werden steeds harder onderdrukt. Het conflict bereikte een hoogtepunt en Willem moest april 1567 met zijn gezin naar Duitsland vluchten. Van daaruit viel hij de Spaanse overheerser aan met een legertje dat hij had verzameld, ondanks dat hij zelf rooms-katholiek was. Het lukte echter niet de opmars van Filips II te stuiten.

15 maart 1580 verklaarde de koning Willem van Oranje vogelvrij. Er werden verschillende aanslagen op zijn leven gepleegd. De laatste periode van Willems leven verbleef hij in Delft, in het huidige Prinsenhof. Daar voelde hij zich betrekkelijk veilig... De Fransman Balthasar Gerards wist echter toch binnen te dringen en schoot hem van korte afstand dood. Zijn laatste woorden waren volgens de overlevering (in het Frans): ‘Mijn God, Mijn God, heb medelijden met mij en met dit arme volk.'

Normaal gesproken zou Willem van Oranje in Breda begraven zijn, ware het niet dat deze stad was bezet door de Spanjaarden. Zodoende werd hij begraven in de Nieuwe Kerk in Delft. Sindsdien vinden alle leden van het Nederlandse Koninklijk Huis hier hun laatste rustplaats.